Klinika podagryka

Wczesną wiosną lub zimą z topoli czarnej, topoli balsamicznej lub osiki zbieram pączki topolowe. Nie jest to łatwe, bo zwykle mają one gałęzie bardzo wysoko. Jednak czasem uda się znaleźć przyjazne drzewo, jak to na zdjęciu. Rośnie sobie w Solcu Zdroju , blisko term, o których pisałam w „Solec Zdrój – fajfy w oparach siarki”.

Pączki zbieramy zanim pękną. Można używać świeżych albo suszyć je w temperaturze do 30 stopni i przechowywać w słoiku bez dostępu światła. Wiosną , przy okazji, można nazbierać młodych topolowych liści. Wysuszone mają bardzo podobne działanie do pączków.

W badaniach  opublikowanych w

Havlik, Jaroslav, et al. „Xanthine oxidase inhibitory properties of Czech medicinal plants.” Journal of Ethnopharmacology 2010;132(2):461-465.

pokazano wyjątkowo silne działanie etanolowych wyciągów z pączków topoli jako inhibitora XO.

Okazuje się, że propolis ma skład bardzo podobny do tych etanolowych wyciągów.

Można o tym poczytać w

Jerković, Igor, and Josip Mastelić. „Volatile compounds from leaf-buds of Populus nigra L.(Salicaceae).” Phytochemistry 2003;63(1):109-113.

W kuracjach ziołowych, które sobie co jakiś czas robię, używam więc chętnie propolisu i stosuję go według wskazówek producenta. Oczywiście trzeba z nim uważać, jeśli się jest uczulonym na produkty pszczele. Ale mnie to, na szczęście,  nie dotyczy.

Wyciągi z pączków topoli usuwają nadmiar kwasu moczowego z organizmu. Mają też działanie przeciwzapalne,  napotne i przeciwgorączkowe.

Są zatem idealne dla przeziębionego podagryka.

Powinny ich jedynie unikać osoby z nadwrażliwością na aspirynę.

Ja stosuję zwykle przepis, który można znaleźć wśród wielu przepisów na przetwory z pączków topoli.

Dwie łyżki rozdrobnionych pączków zwilżam alkoholem i zostawiam na 10 minut pod przykryciem. Potem zalewam  szklanką wrzątku i parzę przez 30 minut. Można ten napar posłodzić miodem.

Rozdrobnione świeże lub suszone pączki dodaję też do miodu lub powideł.

Tych pączków żaden dietetyk mi w Tłusty Czwartek nie zabroni.

Seler u Brzechwy wypowiadał się wprawdzie nie „w temacie podargy” jednak wiele wspólnego z dną moczanową  ma.

Raffo, Antonio, et al. „Internal quality of fresh and cold stored celery petioles  described by sensory profile, chemical and instrumental measurements.” European Food Research and Technology 2006; 222.5-6:590-599

podaje, że selery mają relatywnie dużą zawartość apigeniny.

Apigeninę nieźle przebadano i napisano na jej temat sporo prac naukowych.

Okazuje się , że wykazuje ona działanie hamujące w stosunku do XO porównywalne z allopurynolem, lekiem używanym od lat w leczeniu dny moczanowej. Pisałam o nim w  „Leczenie dny  moczanowej – trochę historii i stan na dziś”.

Badania in vivo opisane w

Al-Okbi, S. Y., and D. A. Mohamed. „Evaluation of anti-gout activity of some plant food extracts.” Polish Journal of Food and Nutrition Sciences 2008;58(3):385-395

pokazują, że wyciągi z liści i nasion selera obniżają poziom kwasu moczowego w surowicy krwi i w moczu.

Kiedyś seler kojarzył mi się tylko z włoszczyzną i rosołem albo dodatkiem do sałatki jarzynowej. Potem polubiłam surówki z selera. Teraz, kiedy poznałam go lepiej, używam go znacznie chętniej. Sok z selera świetnie „podbija” smak soku z buraka i marchewki. Panierowane albo przygotowane w cieście kotlety z gotowanego selera są na prawdę dobre. Seler naciowy podjadam z dipem czosnkowym z jogurtu albo z sosem tzatziki. Czasem robię też  selera zapiekanego po francusku.

Trzeba jednak odrobinę uważać, ponieważ są osoby, które są na seler uczulone. Ze względu na zawarte w nim furanokumaryny nie należy opijać się selerowym sokiem przez wyjściem na słońce, bo może się to skończyć poparzeniami.

Kobiety w ciąży i karmiące powinny go w ogóle unikać.

Za czasów cesarza Tyberiusza bulwy selera kwaszono a liście przygotowywano jak szpinak a także dodawano do ryb gotowanych. Więc jeszcze sporo kulinarnych eksperymentów z selerem w roli głównej przede mną.

Ech, czasem sobie myślę, że przez tę dnę moczanową feler mam.

Ale zawsze mnie pociesza, o czym kiedyś już pisałam, że „nobody is perfect”.

W najstarszym chińskim zielniku, którego autorstwo przypisuje się mitycznemu chińskiemu władcy Shennongowi, kłącze imbiru było zakwalifikowane do ziół „ministerskich”, łagodzących bardzo ciężkie choroby i przywracających życie.

Imbir był także składnikiem słynnej antytoksyny Mitrydatesa,  zwanej theriak. Król Pontu ćwiczył na więźniach, na  sobie i rodzinie działanie różnych toksyn, by wypróbowywać różne na nie odtrutki i dopracować się remedium na wszystkie trucizny.

Imbir wymieniany jest też jako antidotum w „Kanonie medycyny ” Awicenny.

W artykule

Saganuwan, Alhaji. „Some medicinal plants of Arabian Pennisula.” Journal of
Medicinal Plants Research 2010;4.9:767-789

przeczytałam, że kłącze imbiru było od wieków stosowane na Półwyspie Arabskim do leczenia dny moczanowej.

Roślina ta musiała zatem znaleźć wśród roślinnych leków w mojej apteczce.

Zawsze czuję, że, jako żywo, imbir razem z czapetką (wspominaną przeze mnie  w „Czapka i czapetka na stoku”) wrzucony do mojego grzanego wina przywraca mi życie.

Bolące stawy i mięśnie można nacierać spirytusem imbirowym przygotowanym  z suchego, sproszkowanego imbiru zalanego spirytusem w proporcji 1 część imbiru na 5 części spirytusu i odstawionego na tydzień.

Można zrobić też nalewkę zalewając 1 część świeżego, rozdrobnionego kłącza 5 częściami wódki.  Po tygodniu nalewkę przecedzamy i zażywamy po małej łyżeczce przed jedzeniem. Przy okazji ma ona działanie przeciwwirusowe i przeciwbakteryjne, więc taką kurację dobrze zrobić sobie w okresie szalejących infekcji.

Wędrujące bóle artretyczne można przepędzać ciepłym mlekiem z kardamonem, goździkami i imbirem.

W medycynie naturalnej ma on wiele różnych innych zastosowań. Jest przydatny na przykład w  chorobie lokomocyjnej.

Chińczycy smażą go w cukrze. Ostatnio w Rossmannie udało mi się kupić bardzo smaczny imbir w czekoladzie.

Dobrze znać różne zastosowania tego kłącza. Teraz jeśli  kiedyś mąż powie mi, że mu „truję”, podam mu  po prostu napar z imbiru jako antidotum.

To ziółko zawsze kojarzy mi się z filmem „Krtek a medicína”. W tym właśnie odcinku mądra Sowa kazała Krecikowi szukać dla chorej myszki rośliny o nazwie Matricaria chamomilla. Szukał jej po całym świecie, tymczasem rumianek rósł sobie spokojnie przy jego kopczyku.

Na Kreciku wychowało się tyle dzieci, że chyba prawie wszyscy nie tylko wiedzą , co to jest rumianek, ale na dodatek znają jego łacińską nazwę. Zupełnie jak wszyscy w Imperium Rzymskim, w którym był on bardzo cenioną rośliną leczniczą.

Nawiasem mówiąc, dowiedziałam się ostatnio od mojej kubańskiej znajomej, że na Kubie na bohatera tej kreskówki dzieci nie mówią po hiszpańsku „topo”, tylko tak samo jak dzieci w Polsce – Krecik.

W XVI wieku Tabernaemontanus zalecał podagrykom wcieranie olejku z rumianku w bolące stawy, a także picie wina, w którym przez noc moczyły się koszyczki rumianku. Nic dziwnego. W koszyczkach rumianku występują chamazulen, apigenina, kwercetyna, luteolina oraz ich 7-glukozydy, którym przypisuje się działanie przeciwzapalne. Patent z winem , w którym przez noc moczył się rumianek, wykorzystałam kiedyś na spływie kajakowym, kiedy moje stawy ucierpiały po długim wiosłowaniu.

Ponieważ apigenina, kwercetyna i  luteolina są też inhibitorami XO, więc, jak przeczytałam w

Ghavimi, Hamed, et al. „Chamomile: An ancient pain remedy and a modern gout relief-A hypothesis.” African Journal of Pharmacy and Pharmacology 2012;6:508-511

rozważa się zalecanie przetworów z rumianku chorym na dnę i zagrożonym tą chorobą.

Kiedyś może te rozważania zmienią się w konkretne zalecenia medyczne. Ale ja nie będę na to czekać. I tak będę pić napar z koszyczków rumianku. Zwłaszcza wieczorem. Przygotowany na gorącym mleku i z dodatkiem miodu. Taki napar ułatwia zasypianie i można go podawać nawet maluchom. A kiedy po jego wypiciu zamykam oczy i przypominam sobie filmiki z Krecikiem zasypiam po prostu jak dziecko.

Dobranoc.