Nastał czas, kiedy politycy cytują fraszkę Kochanowskiego o „szlachetnym zdrowiu”, a wszystkim nam niespodziewanie przyszło mierzyć się z podsycanym przez media strachem przed nagłą śmiercią.
W sieci roi się od wpisów traktujących o tym, co jest właściwie w życiu najważniejsze i jak powinno się żyć. Dużo tekstów jest o tym, że powinniśmy wsłuchiwać się w siebie, spacerować po lesie, medytować nad brzegiem jeziora, napawać się blaskiem księżyca, pięknem wschodów słońca i urokiem chmur.
Ponieważ można już bez ryzyka mandatu spacerować po lesie niezwłocznie to uczyniłam.
I od razu spotkałam jedną z moich ulubionych roślin – kwitnącą czeremchę.
Kwiaty czeremchy to świetny surowiec zielarski dla podagryka. Zapobiega kamicy nerkowej i ma działanie moczopędne i oczyszczające organizm z toksyn. A dodatkowo nawilża, odżywia i wybiela skórę, co wielce mi się podoba.
Nie mogę się też doczekać, kiedy pojawią się owoce czeremchy, żeby zrobić z nich marmoladę. Może ususzę też owoce na napar. Nasiona czeremchy zawierają sporo glikozydów cyjanogennych, które w większych ilościach są toksyczne. Warto więc usunąć je robiąc marmoladę czy konfitury.
Kiedy tak spacerowałam po lesie napawając się urodą czeremchowych kwiatów, przypominał mi się jeden z moich ulubionych filmów.
Pamiętacie zakonników z „Jasminum”?
Jeden z nich, Brat Czeremcha, pachniał właśnie czeremchą. Był też Brat Śliwa, pachnący śliwą, i Brat Czereśnia o zapachu czereśni. Bracia mieszkali w pustelniach, milczeli, medytowali, patrzyli w niebo i aspirowali do bycia świętymi.
Był też Ojciec Kleofas, rozszyfrowujący zagadkę klasztornej przepowiedni, i Brat Zdrówko, który rozpalał pod kuchnią, gotował, sprzątał, uprawiał ogródek, czyścił z ptasich kup figurę świętego Rocha, pokazywał prosiakom niebo i kroił chleb dla Eugenii w scenie, którą uwielbiam.
A pamiętacie, kto ostatecznie został świętym?