„Cukier krzepi”. Za to hasło reklamowe Melchior Wańkowicz zainkasował podobno równowartość dzisiejszych 50 000 zł.
Hasło wisiało na każdym dworcu wprawiając w osłupienie cudzoziemców. Sądzili bowiem, że tak nazywają się wszystkie miejscowości w Polsce. Było ono na tyle przekonujące, że matki z wielkim zapałem karmiły cukrem swoje dzieci traktując go jak lekarstwo na wzmocnienie.
W świetle dzisiejszej wiedzy należałoby zapłacić znacznie więcej niż 50 000 zł komuś, kto wymyśliłby naprawdę dobre hasło zniechęcające ludzi do cukru.
Uważa się, że cukier szkodzi nam, ponieważ zawiera dużo „pustych kalorii” i możemy go jeść ogromne ilości, przez co tyjemy. Ale to nie wszystko. Fruktoza, która powstaje w organizmie po spożyciu cukru (czyli sacharozy) oraz występuje naturalnie w owocach, wpływa bardzo źle na nasz mikrobiom.
Nasze przyjazne bakterie i tak nie mają z nami łatwo. Pisałam o tym w „Gdzie się podziały nasze bakterie”. A na dodatek szkodzimy im nadmiarem fruktozy w naszych posiłkach.
Badania prowadzone na myszach, pokazały jednak, że jeśli porządnie myszki nakarmić przed podaniem fruktozy, to nie wyrządzi ona szkody ich bakteriom jelitowym.
Stąd powstało przypuszczenie, że jest tak i u ludzi.
Dieta śródziemnomorska w 2010 roku została wpisana na listę ustnego i niematerialnego dziedzictwa ludzkości UNESCO. Jest ona uważana za najzdrowszą na świecie. A każdy, kto był we Włoszech czy Grecji, wie, że tamtejszy tradycyjny posiłek nie obędzie się bez deseru.
Bardzo mi to pasuje do wspominanych wyżej wyników badań na myszach.
Popularny włoski deser, wymieniony w tytule tego wpisu, wziął się od słów „tira mi su”, czyli w dosłownym tłumaczeniu „podnieś mnie do góry” („popraw mi humor”).
Na mnie ten deser działa. Dobrze przygotowany bardzo poprawia mi nastrój. Ale zjedzenie dodatkowo tiramisu po sutym posiłku zawsze wydawało mi się już strasznym dietetycznym grzechem.
Teraz już wiem, że jeśli w ogóle mam sobie robić przyjemność jedząc pyszne tiramisu, to właśnie tak, jak robią to we Włoszech.
Czyli jako deser (dolci) po antipasti (przystawka), primi (pierwsze danie) i secondi (drugie danie).
Buon Appetito!
źródła://
Taskinen, Marja-Riitta, Chris J. Packard, and Jan Borén. „Dietary fructose and the metabolic syndrome.” Nutrients 11.9 (2019):
W tym roku w moim mazurskim spokojnym azylu pojawiło się wielu nowych sąsiadów. Na działkach, które latami zarastały lasem i krzakami, powstają nowe domki letniskowe. Szczególnie rzucają się w oczy powtykane wszędzie wkoło nich ledowe lampy solarne, które świecą na okrągło nawet wtedy, kiedy w domkach owych nikogo nie ma. Prąd w tych lampach jest przecież za darmo.
Z przerażeniem myślę, co będzie, kiedy takich domków pojawią się dziesiątki. Moje ukochane miejsce zmieni się nawet poza sezonem w miejsce zanieczyszczone światłem.
Winnica przywodzi mi na myśl Toskanię i cyprysowe aleje, które prowadzą do samotnych, kamiennych wilii na wzgórzach. Wyobrażam sobie, że za murami tych domostw rozgrywają się historie, które mogłyby posłużyć za scenariusz niejednej opery mydlanej.
Mojego męża zaskoczył kiedyś widok kolegi z pracy, który pucował z zapałem pomarańczę w płynie do mycia naczyń.
Badania pokazują, że mycie owoców i warzyw w roztworze 1 łyżki soli lub sody oczyszczonej na litr wody usuwa więcej pestycydów, niż mycie samą wodą, ale nie są to spektakularne różnice.
W średniowieczu nie kąpano się zbyt często. A jeśli już, to kąpieli zażywał najpierw ojciec, potem synowie, potem kobiety, a na końcu niemowlaki. Woda była wtedy już tak brudna, że czasem, podczas jej wylewania, „gubiono” ponoć dziecko. W ten sposób czynność, która miała być dla dziecka zdrową, mogła je pozbawić życia.
W młodości często borykałam się z zapaleniem pęcherza. Dzięki tej niemiłej przypadłości w 1987 roku podczas mojej podróży autostopem po Włoszech odkryłam bezpłatną toaletę na dworcu w Wenecji. Było to wielkim szczęściem w czasach, gdy dość wysoka pensja w Polsce wynosiła 40 USD. Wcześniej wydałam sporą część całkowitego budżetu na tę podróż płacąc za diabelnie drogą toaletę w Wiedniu. Przez kilka następnych lat zwiedziłam bezpłatne toalety w słynnych „restauracjach” z hamburgerami w wielu odwiedzanych przeze mnie w tamtych czasach miastach Europy.
Więc „poszłam w zioła”. Jak się okazało skutecznie.
Dodatkowo (od drugiego tygodnia kuracji) pijemy jeden mały kieliszek soku żurawinowego 2 razy dziennie.
Dzięki tym sposobom oraz mojej kuracji nie zwiedzam już ciągle toalet (choć niektóre są bardzo ciekawe) i mogę zaoszczędzony czas poświęcić na zwiedzanie innych miejsc.
Podróżując jako pasażer nudnymi autostradami i nie chcąc zamęczać męża ciągłym strofowaniem, że jedzie za szybko lub za blisko innego samochodu, przeglądam często pytania na forach internetowych dotyczące naturalnych metod leczenia różnych przypadłości. Czasem trochę doradzam.
Niemniej jednak staram się ćwiczyć cierpliwość. I Was też do tego zachęcam.
Komosa ryżowa (Chenopodium quinoa Willd.) jest uprawiana od kilku tysięcy lat. O jej niegdysiejszym znaczeniu świadczy fakt, że w państwie Inków król, Syn Słońca, osobiście wysiewał pierwsze nasiona.
Tymczasem w przydrożnych rowach i na polach quinoa ma u nas krewniaczkę, skromną, która z Synem Słońca nigdy się nie widziała.
O mniszku lekarskim wiele się mówi i pisze od wieków. Jego mleczny sok Awicenna opisywał jako lek na zapalenie oczu.
Mniszek występuje jako składnik w wielu mieszankach ziołowych zalecanych na dnę. 
Nastał czas, kiedy politycy cytują fraszkę Kochanowskiego o „szlachetnym zdrowiu”, a wszystkim nam niespodziewanie przyszło mierzyć się z podsycanym przez media strachem przed nagłą śmiercią.
Ponieważ można już bez ryzyka mandatu spacerować po lesie niezwłocznie to uczyniłam.